Universiteit Leiden

nl en

Het coronajaar van management-assistent Jacqueline Wessel: 'Blijf oog houden voor elkaar'

Vanwege de wereldwijde corona-uitbraak veranderde halverwege maart 2020 alles in Nederland. Zoveel mogelijk thuisblijven en anderhalve meter afstand, dat werd de norm. Een jaar later kijken we met vier ‘insiders’ van de Faculteit der Rechtsgeleerdheid terug op het coronajaar. Hoe hebben ze het ervaren? En hoe kijken ze naar de toekomst? Deze week het vierde en laatste deel: Jacqueline Wessel, management-assistent bij het Instituut voor Privaatrecht.

Toen we vorig jaar op die maandag in maart met z'n allen de eerste lockdown in gingen, stonden we stijf van de adrenaline, herinnert Jacquline (uiterst rechts op de foto) zich. 'We gingen dit dóen! We kónden dit! Collega's jongleerden met werk en de zorg voor (kleine) kinderen, huisdieren wandelden over toetsenborden. Maar binnen een week vond de universiteit zich opnieuw uit en werd het onderwijs hervat.'

Maar niet alleen het onderwijs moest zichzelf opnieuw uitvinden; ook de secretariaten. Immers, die draaiden nu ineens op afstand, iets wat voor de coronacrisis niemand ooit voor mogelijk gehouden had. 'Zolders, logeerkamers en keukentafels werden commandocentra waar secretaresses zich de nieuwe digitale communicatie-, onderwijs- en toetsprogramma’s eigen maakten en van waaruit zij collega’s ondersteunden bij het vormgeven van hun onderwijs. Wat een tomeloze inzet en wat een creativiteit en flexibiliteit! Daar mogen we met z’n allen hartstikke trots op zijn!'

Verbinding en communicatie waren en zijn de sleutelwoorden. 'Voor de verschillende afdelingen binnen ons instituut werden Whatsapp-groepen aangemaakt waarin we elkaar met foto’s, filmpjes en warme boodschappen een hart onder de riem staken. Maar er moest ook gemonitord worden hoe iedereen ‘erbij zat’. Voor de één moest een leenlaptop worden aangevraagd, voor de ander toegang tot het KOG om stoel, beeldscherm of toetsenbord op te halen. Van alle kanten en van alle niveaus kwam informatie op ons af. Alles kolkte en bruiste.'

'Pre-corona stond er altijd wel iemand aan mijn bureau, waar strategisch de snoeppot te vinden was.'

Het ‘normale’ werk nam veel meer tijd in beslag dan voorheen, merkte ze. 'Enerzijds door de soms tranentrekkende traagheid van de ‘remote’. Anderzijds door het wegvallen van het informele (informatie)circuit. Werken op afstand is nu eenmaal stroperiger. Liep ik voorheen in de gangen of in de kantine collega's tegen het lijf met wie ik spontaan even kon sparren of bij wie ik kwesties kon aankaarten, dat ging niet meer.'

Die afstand tot elkaar, dat is voor Jacqueline het grootste verschil met het werken vóór corona. 'Ik haal ontzettend veel energie uit het contact met mensen en het regelen van van alles en nog wat voor mensen. Pre-corona stond er altijd wel iemand aan mijn bureau, waar strategisch de snoeppot te vinden was, met een praatje en een klusje, op de gang trok altijd wel iemand aan mijn jasje. Dat is nu anders. MS Teams-contact is veel gerichter. En grote gebeurtenissen in het leven, de mooie en de verdrietige, beleven we nu minder gemakkelijk met elkaar.'

Enorme stappen

Ze is benieuwd wat alle ontwikkelingen uit het afgelopen jaar betekenen voor de toekomst. 'Het afgelopen jaar hebben we enorme stappen gemaakt in de digitalisering van verschillende onderwijsondersteunende processen. Zo zijn we massaal overgegaan op tentamineren in ANS en lijkt mede door de digitaliseringsslag thuiswerken voor secretariaatsmedewerkers niet langer onbespreekbaar te zijn.'

Als we iets uit deze coronacrisis kunnen meenemen, dan is het wel dat we nu weten dat er geen uitdaging is waaraan we niet samen het hoofd kunnen bieden. Met de nadruk op samen. 'We zitten nu ruim een jaar in dit schuitje, maar dat betekent niet dat dit werken op afstand tot de werkplek en tot elkaar ‘normaal’ is. Het vraagt veel van ons. Zo zijn velen van ons inmiddels moe, missen we uitzicht, missen we elkaar. Houd daar oog voor. Bij elkaar en bij jezelf.'

Deze website maakt gebruik van cookies.  Meer informatie.