Universiteit Leiden

nl en

Aline-Priscillia en Ruşen genomineerd voor een ECHO Award

Naast je studie je inzetten voor een inclusievere en diversere maatschappij. Geesteswetenschappenstudenten Aline-Priscillia Messi en Ruşen Koç besteden daar wekelijks behoorlijk wat uren aan. Nu zijn ze genomineerd voor een ECHO Award.

De ECHO Awards zijn prijzen voor uitzonderlijk talent met een (migratie)achtergrond uit Afrika, Azië, de Cariben, Centraal- en Zuid-Amerika en Turkije in het hoger onderwijs, die een unieke aanpak hebben in het bevorderen van diversiteit en inclusie binnen hun expertisegebied. Zowel Nederlandse als internationale studenten kunnen genomineerd worden. Aline-Priscillia en Ruşen dingen mee in de categorie WO.

Aline-Priscillia

Aline-Priscillia

Aline-Priscillia is genomineerd voor haar werk voor Space to Talk About Race (STAR) en de klankbordgroep diversiteit en inclusie. ‘Wij zijn een intersectioneel feministisch netwerk waar studenten vrijuit kunnen praten over “geracialiseerde ervaringen” en uitsluiting, en tegelijkertijd hun onderlinge banden kunnen versterken. Ik heb een deel van het projectmanagement op me genomen, waaronder het evenementenmanagement. Op dit moment richt ik me vooral op werving en het aangaan van externe partnerschappen, zodat we STAR kunnen verankeren in de studentenpopulatie. 

Toen mijn professor me mailde dat ze me wilde nomineren voor de ECHO Award, was ik verrast en vereerd. ECHO is cool omdat het een gemeenschap is. Als genomineerde maak je automatisch deel uit van het netwerk van ECHO-ambassadeurs. Het is leuk om te praten met mensen die ook verandering willen teweegbrengen. De eerste keer hebben we onze persoonlijke verhalen gedeeld, maar we hebben ook een citaat van Audre Lorde besproken over hoe het gereedschap van de meester het huis van de meester niet kan ontmantelen en hoe dat verband houdt met het werk dat wij willen doen.’

Mentor en podcast

‘Een van mijn grootste obstakels was om mijn weg te vinden in de academische wereld en een voet tussen de deur te krijgen, terwijl ik een vrouw van kleur ben. De belangrijkste reden dat ik in januari meteen na mijn bacheloropleiding in New York aan een promotietraject kan beginnen, is dat verschillende vrouwen de tijd hebben genomen om mij te begeleiden en mij te helpen mijn vaardigheden te ontwikkelen. Ik zou graag een manier vinden om die mentorrol door te geven. Het liefst zou ik ook een podcastproject opstarten dat als ontmoetingsplaats kan dienen voor vrouwen van kleur. Dat zou zich moeten richten op gesprekken over onderwerpen zoals: Wat betekent het om een kind van de diaspora te zijn? Hoe verhoud je je tot verschillende achtergronden en de vervreemding die je kunt voelen? Maar eerst wil ik STAR doorgeven aan mensen die er net zo gepassioneerd over zijn als ik, voordat ik naar New York vertrek.’ 

Ruşen Koç

Ruşen is genomineerd door onderwijskundig adviseur Annebeth Simonsz die hij kende via het Honours College. ‘Het kwam als een enorme verrassing dat zij mij heeft genomineerd, omdat ze mijn stichting Onderwijsadvies Ouder & Kind (OOK) had gezien op LinkedIn. Echt tof dat ze dat zo proactief heeft opgepakt. Zelf kreeg in groep 8 vmbo-kaderadvies. Ik ben het daar nooit mee eens geweest, maar om een advies aan te vechten, heb je steun uit je omgeving nodig. Ik had de pech dat die structuur er niet was. Toen ik mijn citotoets op havoniveau maakte, mocht ik weliswaar naar vmbo-t, het hoogste vmbo-niveau, maar niemand geloofde de jaren daarna dat ik echt havo zou kunnen, ook al waren mijn cijfers hoog. En als mijn moeder het voor me opnam, werd ze niet serieus genomen. Uiteindelijk heb ik het vmbo, de havo en een hbo-propedeuse moeten halen voor ik op de universiteit belandde. Daar kan ik me nog steeds over opwinden, omdat ik nu bijvoorbeeld onder het leenstelsel val, wat niet zou zijn gebeurd als ik geen vertraging had opgelopen. 

Bovendien merkte ik dat ouders uit mijn omgeving me om advies begonnen te vragen toen ik eenmaal op de universiteit zat. Dit waren voornamelijk mensen met een migratieachtergrond, in het bijzonder moslims, maar ook mensen van een lagere sociaaleconomische achtergrond. Zo kwam ik erachter dat de huidige generatie leerlingen met dezelfde problematiek kampt als dat ik deed.

Motiverende moeders

Daarom heb ik Stichting OOK opgezet. Later zijn mijn twee goede vrienden Tim Driessen en Susan Janssen erbij gekomen in het bestuur. Waar de meeste initiatieven zich op kinderen richten, bijvoorbeeld met bijles, focussen wij ons op de ouders. Niemand kan mij zo goed motiveren als mijn moeder. Als zij had geweten wat ze kon doen om mijn onderwijsloopbaan te verbeteren, had zij dit zeker gedaan en had haar hulp ook meer effect gehad. Daarom koppelen we studenten met een relevante culturele achtergrond en studie aan ouders en docenten. Zij bespreken met ouders hoe ze hun kind beter kunnen begeleiden. Dat kunnen heel basale dingen zijn als “Bespreek de toekomst met je kind deze week”. Op die manier proberen we ervoor te zorgen dat kinderen meer kansen krijgen.

Het is fijn om genomineerd te zijn voor de ECHO Award. Het is een kans om te sparren met mensen die ook actief zijn met sociale problematiek. Verder is het een mooie erkenning, want sociaal werk vraagt veel van je. Je wordt er niet rijk van, ik in elk geval niet. Dat is niet erg, maar het brengt wel met zich mee dat ik nog een andere baan nodig heb als veldwerkcoördinator bij Labyrinth Onderzoek en Adviesbureau in Utrecht. Dat levert een immense druk op die niemand ziet. Zo’n nominatie is dan een leuke opsteker.

‘Dit heb ik veranderd’

In de toekomst hoop ik een nuchter, rechtvaardig en standvastig persoon te blijven die zich niet laat afleiden van het doel om mensen vooruit te helpen. Mijn doel is dat alles wat ik doe daaraan bijdraagt. Dat betekent dat ik me blijf inzetten voor de bewoners van sociaaleconomisch zwakke wijken, maar ook dat ik er iets van zeg als ik merk dat je op de universiteit makkelijker door de bureaucratie komt als je brutaal bent. Ik vind dat niet kunnen, omdat je op die manier verlegen studenten achterstelt. Uiteindelijk hoop ik grote veranderingen te bewerkstelligen, van stad tot dorp, want die laatste worden vaak vergeten. Dat zal niet makkelijk worden, maar ik hoop dat ik over twintig jaar kan terugkijken en kan zeggen: “Dit heb ik veranderd”.’

Uit de twintig genomineerden is een shortlist van zes finalisten gemaakt. Ruşen Koç hoort daarbij. In december hoort hij of hij de ECHO Award heeft gewonnen.

Deze website maakt gebruik van cookies.  Meer informatie.