Schrijfproject Leiden University College brengt studenten samen: ‘Ik ben een keuken in Gaza en nu is het donker’
Wat gebeurt er als studenten uit drie totaal verschillende contexten samenkomen om de sociale determinanten van gezondheid te verkennen? Dit voorjaar gingen studenten van Leiden University College de samenwerking aan met studenten uit Gaza en Myanmar om dat te ontdekken.
In het kader van het vak Global Health, Innovation and Society: Social Determinants of Health, werkten LUC-studenten samen met geneeskunde- en bachelorstudenten die studeren in omstandigheden die door conflict worden ontwricht. Door middel van storytelling en digitale uitwisseling onderzochten ze hoe thema’s als economische ongelijkheid, milieustress en sociale uitsluiting zich in verschillende contexten manifesteren en hoe theorie zich verhoudt tot geleefde ervaringen.
De kracht van verhalen
Aan de hand van thema’s als voedselzekerheid, toegang tot groen en economische instabiliteit creëerden studenten samen korte verhalen. Elk verhaal was geworteld in echte ervaringen: de smaak van aardbeien die in Myanmar langzaam uit het geheugen verdwijnt, openbare parken in Amsterdam en de beschikbaarheid van verse groenten in Gaza. In ogenschijnlijk eenvoudige verhalen kwamen complexe verbanden tussen beleid, identiteit en ongelijkheid naar voren.
De samenwerking bracht ook persoonlijke groei teweeg. Savanna Raidt, LUC-student, beschreef hoe de groepsdynamiek zich ontwikkelde van een wat onwennig begin tot een open en betekenisvolle uitwisseling. ‘Elke week voelden we ons meer op ons gemak,’ vertelt ze. Voor haar lag de waarde niet alleen in het eindproduct, maar vooral in het proces van samen creëren.
Onderstaand is het verhaal van groep 5 (in het Engels):
The kitchen that went silent
I am a kitchen. According to the dictionary this means I am a space where food is prepared and cooked. I am a kitchen in Gaza. According to newspaper headlines this means I am either empty, dusty, or bombed to the ground. While this might be true for some of us, there is more to the story. I used to be a place of comfort, providing a space to find entertainment in cooking.
I am a kitchen in Gaza after October 7th, 2023. I used to be bubbling and bursting with all the good things life had to offer, but things are very different now. My closest friend, the refrigerator, has not been herself in a while, her corner looks darker than it used to, as if cast in shadow even though sunlight filters through the window. Her door does not open as much as it used to, there is no reason to because there is nothing there, nothing from minor snacks to essential meats. The stove, too, has lost her spark, we have tried to reignite her flame but to no avail. My insides also feel hollow, my cabinets feel lighter than they ever were and my counters are emptier than I have ever seen them. No bowls lined with a layer of crepe batter in my corner, no freshly hot pans on my stove, no flour residue on my floor, no dirty dishes in my sink, I feel empty. For a while there was still a singular bag of wheat in the corner, but she disappeared quickly and did not return. I used to be a space for pleasure, now I am a space filled with stress and exhaustion.
There were times when the eggs, the flour, the milk, and the butter would all come over and dance with the bowls, the pans, and the plates. The smell of crepes would surround me, and the sound of laughter would reach my every crevice. I miss it, and I will cherish those memories forever. I am a kitchen in Gaza and I would like to say, please appreciate the blessing of food.
Written by:
Deema Abu Sultan, Hay Mi Jue (SDH-26), May Thet Sun (SDH-15), Nay Wunn Myat (SDH-17), Kioni Surborg, Jay Honkanen and Jana Camek
Onderwijs in conflictgebieden
De samenwerking kende de nodige uitdagingen: internetuitval, veiligheidsrisico’s en taalbarrières vroegen om flexibiliteit. Sommige studenten namen anoniem deel om zichzelf te beschermen. Anderen communiceerden via een combinatie van Zoom, WhatsApp en gedeelde documenten. Samen vonden ze een werkwijze die inclusie voorop stelde.
‘Ik heb maar één persoon op camera gezien,’ vertelt Dolça Collado Garcia, derdejaars LUC-student. ‘De rest zette hun camera om veiligheidsredenen niet aan. Van sommigen kende ik alleen een nummer, geen naam.’
Het project riep fundamentele vragen op over privilege, toegang tot onderwijs en de rol van taal in internationale samenwerking. Juist in de confrontatie met deze verschillen ontstond een gevoel van verbondenheid. De kleinschalige en interactieve opzet van het onderwijs bood ruimte voor diepgaande uitwisseling.
Technologie als brug in internationaal onderwijs
Digitale middelen zoals ChatGPT speelden een belangrijke rol. Voor studenten in conflictgebieden betekende het een manier om bij te blijven. Tijdens het schrijfproces ging de aandacht uit naar de balans tussen technologische ondersteuning en het behoud van een authentieke stem. Het resultaat? Co-gecreëerde verhalen die individuele perspectieven respecteerden en tegelijkertijd een gedeeld begrip van gezondheid en mensenrechten uitdroegen.
Onderstaand is het verhaal van groep 1 (in het Engels):
Experience of being pregnant in Myanmar
Before the war, she was a government schoolteacher. But now, her life is nothing like it used to be. These days, she must wake up before dawn because the hospital is far from her refugee camp. With her due date only a month away, she can no longer travel by motorbike. Instead, she must rent a car, which is expensive.
But last night, she barely slept. Airstrikes shook the ground as the military launched attacks in her region. The fear never leaves her, but she doesn’t have the luxury of rest. This morning, she must make it to the hospital before it gets too crowded. Even though her pregnancy is in the third trimester, she doesn't know the gender of her baby yet. She worries about her baby's safety as she has travelled on rough roads by motorbike and car, fearing that the constant jolts might affect her pregnancy. However, despite her exhaustion, she forces herself to prepare for the journey.
The hospital that provides prenatal care only opens once a month. If she doesn’t arrive early, she might not get a proper check-up. Before leaving for the hospital, she checks her wallet—counting her money again and again, making sure she has enough. With inflation skyrocketing after the coup, the prices of vitamins and minerals have doubled, sometimes tripled, even reaching four or five times their original cost. To avoid spending even a few extra coins, she carefully packs her food.
She wonders:
‘Is this enough to pay the hospital fees?
Is this enough for transportation?
Is this enough if I have to wait all day?
Is this enough to buy a simple snack?’
Even though the refugee camps provide financial support for pregnant women, it is nowhere near enough. Every decision she makes is about survival—not just for herself, but for her unborn child. ‘It’s okay. I only have one month left until I deliver my child.
After that, everything will be okay… won’t it?
Will I be okay?
Am I truly okay?
Am I really, really okay?’
Written by:
Haytham Abuzaid, Brynn Cochran, Jasper Jansen, Dolça Collado, Lama Mouharb, Hesham Al Amassi, Khant Lin Paing (SDH -08), Soe Yu Ya Aung (SDH -30) en Khin Myat Mon (SDH -42)
Een leerervaring met een wereldblik
Tijdens de eindpresentaties kwam alles samen. Via een digitale verbinding deelden studenten uit Myanmar en Gaza hun verhalen vanuit een collegezaal bij Leiden University College in Den Haag. Voor sommigen was het de eerste keer dat ze spraken bij een universiteit. Het publiek luisterde met aandacht en respect.
Jana Camek, LUC-student, verwoordt het treffend: ‘Je praat met mensen die dit daadwerkelijk meemaken. Dat maakt het zoveel persoonlijker.’
Storytelling als educatieve methode speelt een onmisbare rol in het bevorderen van wederzijds begrip, iets wat in een wereld vol verdeeldheid belangrijker is dan ooit. Dit project toont wat internationaal onderwijs kan zijn wanneer grenzen, tijdzones en verschillen niet worden vermeden, maar juist worden omarmd. Het is een herinnering dat Liberal Arts and Sciences onderwijs bloeit wanneer we niet alleen óver anderen leren, maar mét hen.