Hyperlokale journalistiek: ‘Zorgt voor samenhang in de wijk’
Wijkkranten, nieuwsbrieven en Facebookgroepen: Leidenaren hebben tientallen manieren om elkaar op de hoogte te houden van het nieuws in hun wijk. Studenten van de premaster Journalistiek en Nieuwe Media brachten al die verschillende media in kaart en stelden zich de vraag: wat is de toekomst van deze hyperlokale journalistiek?
Julie Koopmans en Justus Visser zijn twee van de zeven premasterstudenten die deelnamen aan het onderzoek, dat werd opgezet door hoogleraar Jaap de Jong. ‘Jaap had al onderzoek gedaan naar lokale media, op stadsniveau, maar hij kwam erachter dat er ook op wijkniveau veel speelt’, vertelt Justus. ‘Het was alleen nog niet duidelijk welke hyperlokale media Leiden precies kent. Daarom vond hij het leuk en nuttig om met ons uit te zoeken welke media er zijn en wat de staat daarvan is.’
Tussen februari en juli kamden de zeven premasterstudenten elk een stadsdeel uit op wijkkranten en nieuwsbrieven. ‘We hebben al snel ook de gemeente bij het onderzoek betrokken’, zegt Julie. ‘Op het stadhuis zijn we in gesprek gegaan met een wethouder en een aantal communicatieprofessionals. Die waren heel enthousiast: er bleken veel meer van die hyperlokale media te zijn dan zij hadden gedacht.’
Wijkgevoel
Sommige van die nieuwsbrieven worden naar 170 mensen gestuurd, andere wijkkranten hebben een oplage van vierduizend. ‘In alle gevallen hebben ze een belangrijke functie binnen hun wijk’, zegt Julie. Justus vult aan: ‘Ze zorgen ervoor dat de wijkbewoners geïnformeerd worden, maar het delen van bijvoorbeeld evenementen zorgt er ook voor dat bewoners bij elkaar komen en een gemeenschapsgevoel ervaren.’
Professionalisering
De hyperlokale media worden gemaakt door vrijwilligers. ‘Zij zeiden bijna allemaal dat ze zich niet als een echte journalist beschouwden’, zegt Justus. ‘Tegelijkertijd was hun werkwijze soms best wel journalistiek. Veel redactieleden maakten de kopij leesbaarder, checkten of de verhalen die ze binnenkregen klopten en ze hadden soms zelfs redactiestatuten.’
Julie: ‘Ik denk dat ze zichzelf soms onderschatten en dat ze echt meer journalist zijn dan ze kunnen denken. Tegelijkertijd merk je dat er soms nog wat professionalisering mist.’
Mede daarom hebben Justus, Julie en hun studiegenoten hun resultaten gepresenteerd aan de verantwoordelijke wethouder, communicatiemedewerkers van de gemeente, wijkregisseurs én de vrijwilligers van de kranten. ‘Na afloop hadden we een discussie, waar de wijkmedia elkaar tips begonnen te geven’, zegt Justus. ‘Dat vond ik heel leuk, ook omdat de gemeente dit nu volgend jaar weer wil doen. Het is mooi om te zien dat we met zo’n kort onderzoek echt iets hebben kunnen bereiken voor de stad.’